Projekt ten powstał w odpowiedzi na propozycję berlińskiej galerii Müllerdechiara, która zaprosiła mnie do programu Let the artist live w 2003 roku. Rok póżniej, przy okazji uczestnistwa w łódzkim Biennale, powstała druga – polska część projektu.
Byłam artystką do wynajęcia; każdy kto chciał, mógł skontaktować się ze mną i poprosić o wykonanie jakiejś czynności (w granicach rozsądku). Seks i przemoc były wykluczone.

Ludzie prosili mnie o różne rzeczy. Robiłam rysunki dla organizacji antyglobalistycznej, projektowałam zaproszenie urodzinowe, dekorowałam dom na pożegnalne party, wspierałam program honorowego krwiodawstwa, pomagałam w sesji zdjęciowej, towarzyszyłam podróżnemu w drodze na lotnisko, przeinstalowałam drzwi do góry nogami żeby zmienić złe wspomnienia o sypialni, do których prowadziły.
Fotograficzna relacja z przebiegu owych Dwudziestu dwóch zleceń stała się podstawą swego rodzaju zbioru opowiadań o projekcie, w którym słowo jest tak samo istotne jak obraz.
Powstał pokaz slajdów, niemy film, opowiadający historie moich spotkań z ludźmi. Narracja oddaje napięcie wywołane spotkaniem z kimś przypadkowym, tworzącą się płaszczyznę kontaktu, czasem nieporozumienia. Każda z tych historii jest małym projektem samym w sobie, ich autorami – ludzie, którzy wzięli udział w projekcie. Pozostawiam widza w niepewności co do celu tych działań, bo wydaje się, że ich jedynym sensem jest wspólnie spędzone parę godzin i pełna napięcia relacja jaka powstaje między ludźmi, a projekt – jedynie pretekstem do tego spotkania.